من در خانه خود می باشم،از هیچ تابنده ای در هیچ چیز پیروی نمی کنم!و به ریش هر استادی می خندم،که به ریش خود نخندیده است! بيگانه با خلق و نيز سودمند برای خلق؛ راهم را اين گونه مي پويم،گاه آفتاب، گاه ابر و هماره بر فراز همين خلق! بگذار به من رحم آرند و با من به خاطر سرمازدگی هایــــم آه کشند و بنالند که: "سرانجام یخ دانایی او را خشک خواهد کرد".

OMID AZIMI